Дарога на хлебны Алімп

Дарога… Жыццёвая дарога. Яна ў кожнага свая. І ідзе чалавек  па ёй па-свойму: адзін збіваючы ногі, чапляючыся за кожны камень, захлынаючыя пылам і ў вялікай журбе шкадуе сябе і свой лёс, а другі весела крочыць па дарозе, усміхаецца сонцу, пазірае на блакітнае неба, а калі набяжыць хмарка і праплача дожджыкам, - ну і што ж, няхай – галоўнае, што жыццё дазваляе збывацца марам, пераадольваць цяжкасці, браць такія высоты, ад якіх вырастаюць крылы, нараджаецца жаданне шчыра працаваць, прыносіць задавальненне сабе, сваім родным і блізкім, услаўляць свой рэгіён.

          Пра такога светлага, шчырага, руплівага чалавека хочацца расказаць у сваім нарысе.

         Міхаіл Іванавіч Пракапенка. Жыццё гэтага маладога чалавека праходзіць ва ўсіх навідавоку. Працуе Міша, так ласкава называюць Міхаіла вяскоўцы, сябры, калегі па працы, у філіяле “ Праўда-Агра” ААГ “Агракамбінат “ Дзяржынскі” вадзіцелем.

         Сустрэча з Міхаілам Іванавічам была запланавана. Ва ўтульным пакоі сучаснага вясковага дома пад ціхую мелодыю аркестра Поля Марыа праходзіць наша гутарка. На стале фотаздымкі, дыпломы, Ганаровыя граматы, у куце стаіць шыкоўны кампьютар. Перабіраем новыя і ўжо кранутыя часам фотаздымкі. Памяць сягае недзе далёка, у вачах маладога чалавека лёгкі сум, на вуснах прыхаваная ўсмешка.

• Нарадзіўся я на Гомельшчыне, - так пачынае свой аповед Міхаіл. – У Брагінскім раёне  знаходзіцца вёска Малейкі. Там жылі мае продкі, там і зараз жывуць сваякі. А наша сям’я ў 1987 годзе выехала – уцякалі бацькі ад Чарнобыльскай навалы.  Уцякалі самі і везлі з сабою трох меленькіх сыноў: Аляксандра, Уладзіміра і мяне, Мішу. Балела бацькоўскае сэрца, душа прасілася назад, у родныя мясціны. Але розум падказваў, што тут дзецям будзе лепей. Так і засталіся жыць у вёсцы Баравікі Дзяржынскага раёна Мінскай вобласці.

Час ішоў, дзеці падрасталі, старэйшыя браты пайшлі ў школу. Прыйшоў і мой чарод. У 1992 годзе пайшоў і я ў першы клас Баравікоўскай сярэдняй школы. У класе было 9 вучняў, але дружныя былі, адзін за аднаго гарою стаялі. Вучыліся добра, старанна, у кожнага свая мара ў жыцці была. Была яна і ў мяне: хацеў усё жыцце быць шаферам. Люблю дарогу, калі за акном лільгаюць незвычайнай прыгажосці краявіды, а які пейзаж за акном восенню, зімой. Не налюбуешся, пад капотам спявае матор, раўнамерна шаргацяць колы, сцякае шаўковаю істужкаю асфальт.

-Такое ўражанне , што вы паэт.

- Не , паэтам я не стаў, а вось пасля заканчэння школы ў 2003 годзе паступіў у Беларускі дзяржаўны аграрны ўніверсітэт на факультэт тэхнічнага забеспячэння працэсаў захавання і перапрацоўкі сельскагаспадарчай прадукцыі.З2010 года я - дыпламаваны інжынер. Кіраўніцтва філіяла “Праўда – Агра” прапанавала мне пасаду інжынера ў гаспадарцы. Не хачу крывіць душою, спачатку абрадаваўся, а пасля засумаваў, не ляжыць душа да кабінета, не магу сядзець за сталом з дакументамі, хачу , каб спявала душа, сэрца замірала ад руплівай працы на прыродзе, рукі самі просяць штурвал машыны. Закрыю вочы – і еду,еду, еду… Пайшоў да дырэктара Хацько Віталія Якаўлевіча, амаль узмаліўся : адпусціце, дайце машыну.

І вось я раблю тое, што магу рабіць з вялікай ахвотай- працую на машыне. У мае абавязкі ўваходзіць перавозка сельскагаспадарчых грузаў. Цікава, бярэ азарт, калі ўступаеш у спаборніцтвы з самім сабой.

• Што гэта значыць?

• А гэта значыць, што работа спорыцца пад тваімі рукамі, час ляціць міхаманкава  - і атрымоўваеш асалоду, задавальненне.

• Міша, Вы –пераможца рэспубліканскіх спаборніцтваў.

• Так, прыйшлося паспрачацца з аднагодкамі, але спрэчка была працоўная, нікога крыўдзіць не давялося.

• Як пачувалі сябе, калі зразумелі, што Вы – пераможца?

• Ды не лічыў я сябе ніякім пераможцам. Проста працаваў, працаваў аддана, шчыра, не хібіў, не лайдачыў. Вось і вынік атрымаўся добры. У 2006 годзе ў рэспубліканскіх спаборніцтвах па  ўборцы ўраджаю зернявых і зернебобовых культур сярод маладых шафёраў заняў 3 месца. З рук Міністра сельскай гаспадаркі Л.В. Русака атрымаў Ганаровую грамату і тэлевізар. Поспех акрыліў, даў добры зарад да новых дасягненняў.

• 2007 год для маладога вадзіцеля быў таксама спрыяльны – 2 месца  ў рэспубліканскіх спаборніцтвах па  ўборцы ўраджаю зернявых і зернебобовых культур сярод маладых шафёраў . У г. Рэчыца Пракапенку М.І. уручалі Ганаровую грамату і прыз – яшчэ адзін тэлевізар.

•  2008 год патрабаваў ад Міхаіла не ўпусціць дасягнутыя вышыні, падняцца на больш высокую прыступку.  Праца, праца да стомы, праца, каб даказаць самаму сабе, што варты і на першую прыступку п’едэстала дала вынік. Не адразу прыйшло да свядомасці, што па выніках рэспубліканскіх спаборніцтваў, ён малады вадзіцель , які заняў першае месца па адвозца зерня ад камбайнаў на ўборцы ўраджаю 2008 года. Гэта была перамога, перамога над самім сабою. Ён зразумеў, што не памыліўся ў выбары прафесіі, што праца на зямлі – яго прызванне.

Час ішоў непрыкметна. У гутарцы Міхаіл распавядаў пра сваю, ужо уласную, сям’ю. Маладая прыгожая жонка Мішы сама мінчанка, працуе ў прэстыжным банку. Падрастае на ўцеху дачка Даша. У зімовы перыяд з сям’ёй праводзіць часу болей, чаго не скажаш пра вясенне-летне-асенні перыяд. Тады мужа і тату клача прастор палёў, бясконцыя беларускія дарогі адмярае яго машына. Моцна і трывала трымае руль машыны Міхаіл Пракапенка, бо дома чакае сям’я. На такіх зямля трымаецца, множыцца дабрабыт дзяржавы. Ды і сама зямля спрыяе сваім працаўнікам.

На вуліцы Мінскай у в. Баравікі вырас двухпавярховы дом лепшага шафера філіяла “Праўда – Агра”Міхаіла Пракапенкі. Ён – чалавек зямлі, працаўнік, руплівец, творца. Ганарыцца сынам мама Таццяна Якаўлеўна, бацька Іван Іванавіч Пракапенка з гонарам крочыць на мехдворразам з сынам. Па працы і пашана.

Школа ганарыцца сваім выпускніком, настаўнікі ўспамінаюць яго добрага, сумленнага вучня. Гартаваўся характар Міхаіла ў сям’і, на школьных ўрока, падчас вучобы ва ўніверсітэце.

Міхаіл Пракапенка з гонарам працягвае працу хлебароба, працу сваіх бацькоў , сваіх продкаў. І кожна дзень да нас на стол прыходзіць хлеб, хлеб , які з любоўю і клопатам з жытнёвых ніў даставіў нам наш аднавясковец, працаўнік філіяла “Праўда – Агра”, выпускнік 2002 года дзяржаўнай установы адукацыі “Баравікоўская сярэдняя школа Дзяржынскага раёна “ Міхаіл Іванавіч Пракапенка.

А.М.Занеўская,

дырэктар ДУА “ Баравікоўская сярэдняя

школа Дзяржынскага раёна”

Дзіцячыя гады
ПАСВЕДЧАННЕ  аб базавай адукацыі	АТЭСТАТ аб агульнай сярэдняй адукацыі	ДЫПЛОМ аб вышжйшай адукацыі
Узнагароды за працу